تاریخچه سیمان آبیک
مجتمع صنعتی سیمان آبیک وابسته به شرکت سهامی عام سیمان فارس و خوزستان فعالیت خود را در سال ۱۳۴۸ با اجرای عملیات نصب و مونتاژ در ۸۰ کیلومتری غرب تهران آغاز کرد.
این مجتمع از دو واحد تولیدی بزرگ تشکیل شده است؛ نخستین واحد با ظرفیت اسمی روزانه ۳۵۰۰ تن در نیمه دوم سال ۱۳۵۲ راه‌اندازی شد و بهره‌برداری از دومین واحد نیز با ظرفیت ۴۰۰۰ تن در روز در سال ۱۳۵۷ و پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تلاش نیروهای متخصص و متعهد داخلی آغاز گردید. تولیدات سیمان این مجتمع به‌صورت فله‌ای و پاکتی در بازار داخلی توزیع می‌شود. با توجه به اینکه شرکت سهامی عام سیمان فارس و خوزستان بخش چشمگیری از سیمان کشور را تامین می‌کند مجتمع آبیک به‌عنوان بزرگ‌ترین زیرمجموعه این شرکت سهم پررنگی در پاسخ‌گویی به نیاز ملی ایفا می‌نماید.
افزون بر این مجتمع دارای یک واحد کیسه‌سازی در جوار کارخانه است که توان تولید روزانه ۹۵ هزار عدد پاکت سیمان را داراست و به تامین نیاز خود و سایر کارخانه های سیمان کشور می‌پردازد. در نهایت این مجموعه افتخار دارد که نقشی موثر در توسعه زیرساخت های ملی ایفا کرده و در ساخت پروژه هایی چون سدها پل های بتنی و تاسیسات صنعتی مشارکتی فعال داشته است به‌طوری‌که سهم قابل توجهی از نیاز کشور به سیمان توسط آن تامین می‌شود.
انواع سیمان:
پیش از آنکه سیمان به‌عنوان یک مصالح ساختمانی شناخته شود ملات های آهکی به صورت گسترده در ساخت و ساز کاربرد داشتند. اما با کشف ویژگی های سیمان و فرآیند تولید آن به تدریج جایگاه آهک را گرفت و در بسیاری از پروژه های عمرانی جایگزین آن شد.
سیمان به شکل پودری نرم و رطوبت‌پذیر عرضه می شود و توانایی آن در ایجاد چسبندگی میان ذرات سنگ‌ریزه آن را به یکی از اجزای اصلی مصالح ساختمانی تبدیل کرده است. این ماده از ترکیب حرارت دیده اکسید کلسیم با اکسیدهای سیلیس آلومینیوم و آهن ساخته می شود. ملات حاصل از سیمان به مرور زمان چه در تماس با هوا و چه در زیر آب سخت می شود و ضمن حفظ پایداری حجم مقاومت قابل توجهی از خود نشان می دهد. پس از گذشت ۲۸ روز این ماده به حداقل مقاومت مجاز برابر با ۲۵۰ کیلوگرم بر سانتی‌متر مربع می رسد.
امروزه با توجه به نیازهای متنوع صنایع ساختمانی و عمرانی انواع مختلفی از سیمان با ویژگی های شیمیایی و مکانیکی خاص تولید می شود که هر یک کاربرد مشخصی دارند.
شواهد تاریخی حاکی از آن است که رومی ها نخستین قومی بودند که از بتن بهره گرفتند. آن ها نوعی ملات بر پایه سیمان به کار می بردند که قابلیت سخت شدن در آب را داشت؛ خاصیتی که باعث شد از این ترکیب به‌عنوان یک مصالح هیدرولیکی بهره برداری گسترده ای صورت گیرد. توانایی بتن در گیرش و سخت شدن حتی در محیط های مرطوب بر محبوبیت و استفاده روزافزون آن افزود.
اگرچه سیمانی که رومی ها استفاده می کردند سال ها در پروژه ها به کار گرفته شد اما نقطه عطفی در تاریخ سیمان با کشف سیمان پرتلند در سال ۱۸۲۴ میلادی رقم خورد. این دستاورد حاصل تلاش یک معمار انگلیسی به نام جوزف اسپدین بود که موفق شد با مخلوط کردن مواد آهکی و رسی و نیز حرارت دادن آن‌ها تا حد تولید کلینکر نوعی سیمان مقاوم و کاربردی تولید کند. بر اساس استانداردهای بریتانیا (BS) و آمریکا (ASTM) برای جلوگیری از گیرش سریع پیش از مرحله آسیاب مقداری سنگ گچ به کلینکر افزوده می‌شود.